Stress? Wat is dat? Voor de eerste keer in m'n leven maakte ik er deze week kennis mee. Ik moet eerlijk toegeven dat er fijnere ontmoetingen bestaan. Na een tijdje ging beestje stress vreten aan mijn lichaam! Geen werkdag vandaag, helaas! Een dag in bed, vergezeld van onvriendelijke hoofdpijn, snijdende maagkrampen en een stijve nek.
Duodag.
Gelukkig vond beestje stress mij ook niet de meest aangename persoon en besloot hij of zij me uiteindelijk in de steek te laten. Weggejaagd door een plotse gewenste telefoon. Het doel, de bestemming is bereikt. Jawel! De lach verwelkom ik feestelijk, inwendig.
En om mij Duodag te versterken miste zij me niet maar zij - na jaren - nog steeds.
Gemengd gevoel op zo'n Duodag? Gelukkig gevoel Zonder twijfel!
Soms weet je waar je moet zijn. Waar je naartoe moet. Waar je hoort te zijn. Je bestemming is gekend. Je gevoel stuurt, de gaspedaal druk je in. Je weet waar je rechtsaf moet slaan. De straatnaam staat diagonaal gedrukt in je lichaam als onuitwisbare bandensporen. Tegen 150 kilometer per uur raas je over de autosnelweg die de weg naar je doel vormt. Je kent 'm uit het hoofd, die weg. Maar wat als je platte band krijgt en de reserveband afwezig is? Geraak je dan op je bestemming? Bereik je je doel dan nog, terwijl dat doel tegelijk het enige is waaraan je nog kan denken, het enige is waarnaar je streeft? Het doet pijn om te weten waar je hoort te zijn, maar je lot niet in eigen handen te hebben.
Negen maanden zwangerschap hadden wij niet nodig. Na ongeveer zes maanden veelbelovend werk werd HasseltLokaal dit weekend officieel geboren. Een zwak prematuurtje? Absoluut niet, onze baby is sterk vanaf dat hij het levenslicht zag.
HasseltLokaal is een nieuwe website door en voor Hasselaren. De trotse ouders zijn Concentra. Op www.hasseltlokaal.be snuift u het Hasseltse stadsleven op, leest u sportief en cultureel nieuws uit de stad, ziet u wondermooie foto's en... en... U bekijkt het best eens met eigen ogen, zeg ik zo.
Als de laatste noten van je lievelingslied op de radio te horen zijn, wou je dat je tijd heel even kon terugdraaien. Tijdens de laatste nagalm bereikt het genotsbesef zijn hoogste toon. En dan, dan wordt het stil.
In de stilte geniet ik van wat voorbij is, maar realiseer ik dat mijn besef een vergiet van levenslessen is. Iedere keer neem ik me voor elke toon intenser te beleven, maar het lied gaat te snel om elke klank te registreren. Ze vloeien samen tot gehelen die dansen met het spel van de tijd. Het gemoedelijke glijden van gehelen wordt een gewoonte die razendsnel sluipt op je snaren. Genieten wordt een gemoedelijke gewoonte. Het besef dat je moet genieten van elke klank verdwijnt naarmate het refrein zich herhaalt. Ik vergeet het genot dat vloeit door het vergiet.
Het is voorbij, die mooie tijd. Besef over hoe kostbaar iets kan zijn komt achteraf, steeds weer opnieuw. Maar ik ben gelukkig dat ik snaren kan bespelen zodat ik de beleving in het lied van de herinnering kan omzetten.
Nooit vergeet ik onze tijd, die jeugdig lachend voorbij huppelde, te snel, maar leerrijk mooi.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan? Lichtheid is zweven, maar een ondraaglijk zweven. Daarom probeer ik me vanaf nu op Het Licht te concentreren. Vanaf vandaag wil ik terug het verlichte pad bewandelen waar ik vertrouw op de zwaartekracht van het leven. Er is méér licht dan door het raam kan gezien worden, maar je moet het willen zien, je moet het willen toelaten. Lichtheid is het verkeerde Licht, ik besef het al jaren, maar ik geef er ook al jaren aan toe. Lijden naar lichtheid wil ik vervangen door leiden naar Het Licht, voor mezelf en voor anderen. Ook al staat er mij een tocht te wachten met hoogtes en laagtes, ik beklim elke berg en kruip weer uit elk dal. Ooit zal ik zweven op vrije vleugels.
In het verleden leek het akelig om m'n eigen weg te gaan. Het pad der onzekerheid waar de wind sneed in mijn gezicht voelde angstaanjagend. Schrikwekkend alleen leek het bovendien. Toen ik een bepaald kruispunt naderde dacht ik te ontsnappen aan verantwoordelijkheden. Ik maakte de keuze om in de voetsporen te wandelen van iemand die ik bewonderde. En ze waren talrijk, die opmerkelijke persoonlijkheden waar kleine Cherry Blossom Girl naar opkeek. Ze waren beschermelingen die de wind tegenhielden, waar ik kon schuilen als het te hard regende. Na een tijd werd het saai omdat ik het gevoel had mijn eigen ontdekkingsreis te hebben gestaakt.
Nu weet ik wel beter, een nieuw kruispunt zorgde voor een verandering van route. Het deed me inzien dat je best je eigen pad bewandelt, zodat ook de zon in je gezicht kan schijnen. Je eigen weg is geen zandweg van onzekerheid maar weerspiegelt een wandeling van onophoudelijke uitdagingen. Langs de kant van de weg staan trouwens je supporters die je aanmoedigen door dik en dun, tijdens regen én zonneschijn. Nee, ik loop niet meer in voetstappen van beschermelingen. Ik prefereer mijn eigen tred, anders is de kans tot voorbijsteken immers uitgesloten.
Vrienden zijn als de eerste bloemen in de lente. Ze duiken op wanneer het nog koud is, klaar om vreugde te brengen in een schrale tuin. Het gaat verder: ze zijn als zonnebloemen. Ze stralen van schoonheid, ze stralen warmte uit die de lach tovert op het gelaat. Ze zijn mooi in al hun eenvoud, tegelijk mooi in de gecompliceerdheid van hun web van bladeren. Wederzijdse warmte is vrienschap, wederzijdse liefde. In het begin van een bloeiende en groeiende vriendschap zie je een totaalbeeld dat voor een groot deel gebaseerd is op een eerste onzekere indruk. De kans bestaat dat je idealiseert of net blind bent voor verborgen schoonheid. Daarom pluk ik - naarmate de tijd vordert - blaadjes van die zonnebloemen. Zoekend naar het hart, naar de kern, naar de persoonlijkheid. Blaadje per blaadje onthul ik het diepere zijn van de zonnebloemen. Je kan me zeggen dat ik op deze manier de zonnebloem verniel, maar daar ben je mis. Hoe blij ben je, als je na een tijd die kern ziet, de onweerlegbare waarheid van die persoon. Je komt letterlijk uit bij het hart van de bloem. De kans dat je niet bij 'n hart uitkomt is trouwens vrij klein. Dan had je de plukactiviteit na een tijd hoogstwaarschijnlijk al gestaakt.
Toch is er ook één verschil tussen vrienden en zonnebloemen. Deze laatste vergaan na een tijd, echte vriendschap doet dat echter niet.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
The Unbearable Lightness,
