Cherry Blossom Girl

zaterdag, december 22, 2007
De avond waarop de herinnering ook is gestart
Het is een grote troost nu ik besef dat ze altijd is blijven geloven in haar dromen. Of ze uitkwamen, dat deed er eigenlijk niet meer toe.
posted by Cherry Blossom Girl @ 4:50 p.m.   6 comments

maandag, december 17, 2007
En de herinnering start nu
Zelfs zonder een scheiding van mijn ouders door roekeloze affaires en zonder geadopteerd te zijn slaag ik er toch in drie paar grootouders te hebben. Zes in totaal zijn dat er. Door het vergaan der jaren zijn dat er ondertussen nog maar vier en het dreigen er binnenkort drie te worden. Voor de eerste keer in mijn leven moet ik ervaren hoe het voelt om iemand in mijn omgeving af te moeten geven. En dan, plots – het is eigenlijk ongelooflijk dat ik het nu pas besef – zie je hoe vluchtig het leven is.

Het zijn goede vrienden van mijn ouders, dat extra paar grootouders. Toen ik nog een klein mieke was kwamen zij van Antwerpen vaak naar ons thuis en gingen wij naar daar. Het was steeds een avontuur om langs die grote bombardementen appartementen Antwerpen binnen te rijden en me tegelijk veilig te voelen in de auto, bij mijn ouders. Een auto die nu, achteraf gezien, de perfecte weerspiegeling is voor cocon ‘beschermd kind zijn’ waarin ik me toen bevond.

Ik weet nog hoe elk jaar zorgvuldig een restaurant gekozen werd in hartje Antwerpen en mijn ouders de keuze daarvan eindeloos bewierookten. Tussen alle hoogstaande culinaire ervaringen verveelde ik me vaak eindeloos, terwijl ik patés allerhande en nooit geziene desserts ongemerkt naar mijn praatzieke ouders doorspeelde. Maar toch, ik was er graag bij. Ook al heeft mijn mama me voor een bezoek een keer gedwongen ‘mijn mooiste broek’ aan te trekken naar Antwerpen. Zo eentje met pijpen die jeuken langs alle kanten en waarvan je niet anders kan dan slecht gezind worden (nu ja, om de jeuk te verminderen had ik mijn pyjamabroek eronder aangehouden, wat uiteraard ook niet bijzonder comfortabel aanvoelde).

Grootouder nummer vijf en zes hebben – ik heb het nooit beseft – deel uitgemaakt van mijn jeugd. Oneindig veel herinneringen heb ik niet om te koesteren, maar ik blijf me hun appartement herinneren al was het vandaag het mijne. Ik weet nog dat alle bomen in hun straat van die gekke vlekken op hun stam hadden en dat de bladeren er heel lang over deden eerdat ze de grond raakten. En er hing een schilderij in hun living waar ik vaak naar zat te staren. Het was een kraai – denk ik – akelig en mooi. Bij elk bezoek overstelpten ze me met cadeautjes terwijl ik steeds kunstige kronkels op papier probeerde te verwezenlijken. Ik wed dat ze nog steeds ergens in een lade liggen.

Maar nu is ‘oma’ ziek. Te ziek om ooit niet meer ziek te zijn. Haar ogen die ooit groter toonden door haar stevige bril gaan nu stilletjes toe. Haar stem – ik vervloek mezelf dat ik me haar stem niet meer bewust kan herleven – wordt met de dag stiller en haar bewegingen verzwakken samen met haar aanwezigheid. Kanker heet dat dan. Iets onomkeerbaar en weldra definitief. Hoe kan het nu dat de tijd zo snel gegaan is en dat die bezoekjes verleden tijd zijn. Hoe kan het zijn dat dit stukje van mijn jeugd nu al een herinnering wordt. Hoe kan het dat ze allebei zo snel oud zijn geworden. Hoe kan het dat de wereld blijft leven terwijl levens komen en gaan.

Het leven is zo vluchtig. Alles gaat veel te hard en veel snel, en voor zoveel mensen is er zoveel dat niet meer belangrijk is. Ik kan het vaak niet begrijpen en ik wil het ook niet begrijpen.
posted by Cherry Blossom Girl @ 9:14 p.m.   3 comments

zaterdag, december 01, 2007
Samen sterk
Als de wind ruist en de natuur zijn dromen fluistert, dan wiegt de bamboe in onze tuin lenig van links naar rechts.

Slank – stekkerig – naast elkaar, behoeden ze zich voor de winterkou. De zwakkeren in het midden, de ietwat stevige ‘stokken’ vangen de klappen op. De groep beschermt het individu.

Stookt er eentje ruzie, dan waaien ze alle richtingen uit. Aandachtstrekkers in onze tuin, dat zijn ze. Maar als het donker wordt, dan lijken ze rustiger. Dan wordt hun gewieg geknuffel en wuiven ze met hun zachte fluffy poesjesuiteinden naar een dromer in de living.
posted by Cherry Blossom Girl @ 4:45 p.m.   2 comments

© 2006 Cherry Blossom Girl | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.

 
 

Web This Blog
Eef, zonder meer
Name: Cherry Blossom Girl
Home: Limburg, Belgium
About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...

See my complete profile

www.flickr.com
This is a Flickr badge showing photos in a set called Voor blog. Make your own badge here.


Verleden tot heden
Blogburen
Beestenboel