"Allemaal naar rechts", riep een leraar naar zijn leerlingen toen ik deze morgen op het all-in-one fiets-voetpad naar school fietste en langs deze jonge bende door moest geraken. De bel op mijn tweewieler is er vorig jaar afgevallen... waardoor weet ik al niet meer. Het is dus elke morgen weer een belevenis om heelhuids langs alle studenten te passeren. "Kunt ge niet bellen?", vragen ze mij steevast nadat ik vriendelijk probeerde te vragen om "alsjeblieft even opzij te gaan". Deze morgen werd mijn gebrek aan belgerinkel opgevuld door een ietwat minder aangename toon. Toen ik die met boekentassen sleurende bende zo goed als voorbij was, wenste de laatste jongen in de rij mij een 'goedemorgen' door twee keer achter elkaar luidkeels te boeren. Jawel, te boeren. Ik moest de vraag "Ben je misschien ook een echte boer?" vlug inslikken voordat we in een onnodige scène zouden belanden, zo vroeg op die mooie morgen nog wel...
Het boeren die dag was nog niet ten einde. Pittig detail tussendoor: ik kan niet boeren!! Niet spontaan, niet opgewekt. Raar? De meeste mensen vinden dit raar, omdat ik echt nooit een enkele keer geboerd heb. Toch kwam ik vorig jaar te weten dat ik nog zo raar niet ben. T. vergezelt me in het niet-boeren. Maar, ik zei dus dat het boeren die dag nog niet ten einde was. Deze middag genoot M. van zijn middagmaal dat bestond uit sla, iets vleesachtig en Belgische, schoolse, goudgele frietjes. Eerst at hij de sla, dan het vlees en dan de frietjes. "Het lekkerste voor het laatste he", zei hij al lachend tegen mij. Enkele minuten later volgde er een boer van formaat en wreef hij kostelijk over zijn buikje! "Het was er uit voordat ik het wist", zei hij weer al lachend... en ik lachte mee.
Door deze twee verschillende 'boer-ervaringen' borrelde de gedachte in me op dat spontaniteit goede en slechte kanten heeft. De eerste boer (niet als persoon, wel het geluid weliswaar...) van de dag weerspiegelde de negatieve kant van spontaniteit, de tweede boer van de dag deed me vrolijk lachen. De smaak van spontanitiet hangt dus af van de omstandigheid en de situatie, realiseerde ik me toen ik deze avond terug in de koele fietsenstalling stond. Daar kleefde het vocht tegen de ramen... en genoot ik stilletjes van het moment toen ik mijn naam schreef op die duizenden minuscule regendruppeltjes.
Het besef groeit dat ik soms zielsveel hou van spontaniteit. Geen woorden zijn ervaren genoeg om te beschrijven hoe mooi dat toevallige diepe oogcontact tussen jou en mij een spontane lach op ons gezicht toverde. Mijn lach "was er uit voordat ik het wist".
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
En hoe zit het met spontane scheten? ;-)