Verhofstadt zei enkele weken geleden dat 'meer innovatie' noodzaak is. Wat wou hij hiermee zeggen? Vlaanderen vergelijkt zich te sterk met Wallonië - waar innovatie dommelt in een winterslaap die al seizoenen aan de gang is -, terwijl het zich eerder moet vergelijken met andere - meer innovatieve - landen van de Europese Unie. Vergeleken met Wallonië is Vlaanderen een topregio, maar vergelijken we Vlaanderen met andere Europese landen, dan is euforie veraf. Verhofstadt is van mening dat de jeugd niet enkel innovatief moet zijn tijdens zijn vakantie in het buitenland, maar dat de jongere in kwestie later ook innovatief moet zijn eens hij/zij aan het werk is. En nee... presteren zoals de huidige generatie doet is niet voldoende, er wordt meer van ons verwacht, lieve medestudenten. Met andere woorden: feel the pressure!
Het magazine Knack publiceerde onlangs een wekelijks dossier: 'België op de sofa'. Psychische problemen allerhande, de evolutie van behandelingen en dergelijke kwamen aan bod. Ik las dat het aantal pyschische problemen zoals depressie steeds toeneemt. Angstaanjagend, toch? En wat me nog meer trof: psychishe problemen komen steeds meer en meer voor bij jongeren. Ik stel me dan de vraag hoe dat komt. Volgens mij leven we in een maatschappij waar alles sneller en beter moet, waar prestatie centraal staat, en bijgevolg stress en druk een plaats gereserveerd hebben in elke bezigheid die we ondernemen. Presteren is de boodschap, want enkel dan kan je mee met de rest. Maar voor velen onder ons is het niet haalbaar om dagelijks te voldoen aan de verwachtingen - die reeds algemeen aanvaard zijn. Dagelijks presteren onder druk, voor iedereen goed doen en daarenboven nog gelukkig zijn ook... Ik vind het volkomen logisch dat niet iedereen hierin slaagt. 'Gewoontjes' is niet meer goed genoeg, 'Perfectie' is standaard geworden om nog geappreciëerd te worden.
In een artikel in The Times las ik dat één op de tien jongeren aan zelfverwonding doet. In HBvL stond dat er zoiets als 'zelfmoordtoerisme' ontstaat... Volgens mij is die druk, dat streven naar perfectie en de prestatiedrang een grote oorzaak. Ik pleit niet voor meer innovatie, mijnheer Verhofstadt. Ik pleit voor een gezonde samenleving waar iedereen mag en kan zijn wie hij is.
in één van mijn artikels voor't mondeling examen zeggen bedrijven in de UK dat de afgestudeerden onvoldoende capaciteiten hebben omdat ze zich doodstaren op dat diploma en andere bezigheden zo achterwege laten. In het kort komt het er op neer dat ze dus verwachten dat we een goed diploma halen -bij voorkeur met onderscheiding-, dat we ons daarnaast ook nog bezighouden met het verenigingsleven, chiro, studentenclub enz..., werkervaring is ook goed voor de touch met het bedrijfsleven en tot slot moeten we natuurlijk allemaal fucking perfect zijn.
De gemakkelijkste manier om de competitiviteit op te schroeven is het opvoeren van de prestatiedruk. En wie bedient zich van de gemakkelikste manier? De bedrijven, de politiek en het onderwijs.
Het bedrijfsleven is jarenlang geteisterd door vetbetaalde 'specialisten' die allelei dure technieken ontwikkelden die de prestaties moesten opkrikken. Collegas werden met andere vergeleken, afdelingen moesten in competitie met elkaar proberen samen te werken, bij multinationals werden hele bedrijven tegen elkaar opgezet. Het resultaat: anderen zijn altijd beter dan jij. En dan worden die 'specialisten, omdat ze zo goed zijn nietwaar, gevraagd door andere collegas, afdelingen en bedrijven om het ook bij hen 'eens te doen'. En daar deden ze precies hetzelfde. Zie je het carrouselletje al draaien?
Politiek doet hetzelfde: Vergelijk met het onvergelijkbare en vele burgers krijgen al schuldgevoelens.
Elke school wil de beste studenten afleveren. Daarmee staat of valt de educatieve onderneming. Dus: de druk opvoeren is de oplossing.
Overal, en niet alleen in België, bewijzen de vele barsten dat de maximale druk stilaan bereikt is. Het aantal psychische problemen stijgt schrikwekkend. Wij zijn blijkbaar het meest depressieve land ter wereld.
Zelfmoorden, oeverloze depressies, gezinsdrama's, jonge burn-outs, valse vluchten in drugs en alcohol. Het lijstje is schier onnoemelijk en het toont de vele pshychische barsten en zweren bij overwerkte ouders en kinderen die geen kind meer kunnen zijn. Bij de ontluikende tiener die geen 'thuis' meer vindt. Alleen maar een huis waar je eet en slaapt tussen het studeren door.
Er is nood aan een nieuwe 'provo' generatie. Jongeren die durven hardop denken en praten over nieuwe modellen. Patronen waar mensen iets meer naar het centrum worden geschoven en bedrijven, aandeelhouders en hun politieke lakeien wat meer naar de rand worden geduwd.
Want ze zijn vergeten dat wij, de mensen, het belangrijkste goed zijn en niet hun kwartaalcijfers.
Waarom wordt er altijd met het vingertje naar anderen gewezen als het gaat om de barsten in "het systeem"? Dat we leven in een tijd waar depressie en zelfmoord een trieste realiteit is geworden klopt, maar vlucht deze generatie niet iets te makkelijk in oeverloos klagen?
Nog geen honderd jaar geleden werkten mensen in omstandigheden die vandaag de dag ondenkbaar zijn. Een economie die teerde op het uitbuiten van een minderheid...Sindsdien zijn we geëvolueerd tot een samenleving waar luxe en vrije tijd de normaalste zaken ter wereld zijn. De wereld waarin wij vandaag leven zou voor de eerste de beste Lowie uit 1906 als een hemel op aarde hebben geklonken.
Het economisch systeem heeft zijn accent verlegd, met positieve gevolgen voor iedere werknemer. Ik kan er niet bij dat mensen klagen door een teveel aan werkdruk terwijl ze vaak maar 50% van de uren draaien die een gemiddelde arbeider honderd jaar geleden draaide.
Dat prestatiedruk in het bedrijfsleven groot is valt niet te ontkennen. Concurrentie is nu éénmaal de motor van de vrije-markt economie. Zonder valt heel het systeem in duigen...Ik vraag me af welke modale Vlaming dik zou willen inleveren op zijn loon moest er een verminderde druk tegenoverstaan... Maar ook hier weer de bedenking, hullen we ons niet iets te vlug in het klagen? Hebben we het objectief gezien niet allemaal erg goed?
Ook de tijd dat elke school de beste studenten wil afleveren ligt mijns inziens achter ons...Er zijn inderdaad nog een heleboel scholen die de druk hoog opvoeren om zo met de mooiste cijfers te kunnen pronken aan het eind van het jaar. Steeds meer onderwijsinstellingen begrijpen echter dat het niet de beste studenten zijn die je moet afleveren aan het einde van hun schoolloopbaan, maar mensen die in de loop van hun carrière niet enkel op cognitief vlak maar ook dynamisch-affectief, emancipatorisch ,... gegroeid zijn. Dit kan ook bereikt worden zonder de leerling of student oeverloos te belasten. Het bewijs daarvan is vandaag de dag al te vinden in vele scholen.
Is er nood aan een "provo"-generatie? Ik weet het niet, misschien is er eerder nood aan een generatie die beseft hoe goed ze het heeft en dat dààrtegenover nu eenmaal staat dat er gewerkt moet worden. Het "negativiteitperk" heeft zijn tijd gehad.
Overigens nodig ik iedereen die het met mij oneens is vriendelijk uit eens in de sloppenwijken in Afrika uit te gaan leggen dat wij het ook allemaal niet zo makkelijk hebben...
Interssante bedenking maar toch nog steeds vanuit de goeie ouwe hoek van het kapitalistisch model. Niet slecht als het 'pur sang' wordt toegepast want dan wordt het ook gereguleert vanuit zichzelf.
Maar...we presteren al honderd jaar steeds meer, beter, sneller, slimmer en ga zo maar door. En de regulering begint inderdaad te werken. Er zijn plafonds bereikt. Mensen zijn niet eeuwig rekbaar en motiveerbaar. Ooit stopt het. En voordat het stopt wordt het op natuurlijke wijze afgeremd. Die afremming is begonnen. De mensen worden ziek in plaats van beter. Velen moeten al twee jobs hebben om 'rijkelijk' te kunnen leven. (cfr. de situatie in de USA)
Als je in Africa vertelt dat ze onze weelde kunnen hebben maar dat ze dan wel hetzelfde moeten doen als wij, dan is de kans groot dat ze je bedanken. Eten en slapen is voldoende, dank je, blanke man.
Als jouw "eerste de beste Lowie uit 1906" die zich inderdaad krom werkte voor wat eten, zijn werk moest doen onder de huidige voorwaarden, dan werd hij ook knettergek op zijn patattenveld.
Die kende ook spanningen maar had alle tijd, elke dag opnieuw, om daarmee om te gaan en de dingen te relativeren. Hij leefde zijn leven op zijn ritme. Anderen leven ons leven op hun ritme. Dat is volgens mij het grote verschil.
En ja, wij hebben gezondheidszorg, eten, scholen enzovoort. Maar dat komt omdat de socialistische bewegingen de rijkdom en de welvaart van de industriëlen hebben naar beneden gehaald. Ten voordele van de werkende bevolking. Anders hadden we nu een land met 100.000 rijke pausen en 10.000.000 arme luizen die op een stukje patattenland.......
Ter herinnering: in 1936 werd voor de laatste een kasteelheer vrijgesproken voor de dood van een twaalfjarige jongen. Hij had de schurk doodgeschoten omdat die in zijn appelboom zat. En hij had appels in zijn zakken gestoken. Enfin, die goeie ouwe tijd, hé, toen niemand reklameerde omdat er moest gewerkt worden omdat de vele kinderen anders honger leden.
En als we nu niet meer voldoen, niet meer genoeg presteren, niet snel genoeg meer zijn? Juist,C4, brugpensioen, outsourcing.
Je zou haast wensen terug op een patattenland te staan. Maar dan in onze tijd, niet in de tijd van Lowie uit 1906.
Draaien in een kolk van negativiteit is niet nodig, nee. Wevaart is toegenomen, waarvoor dank. Isabelle Dinoire heeft een nieuw gezicht dankzij indrukwekkende innovaties van transplantatie, laserbehandelingen genezen de voet van mijn oma, en ga zo nog maar even door. Maar die begeerde welvaart, die zal dalen vanaf het moment dat het voor een mens 'allemaal eventjes veel te veel gaat worden'. Je hebt wel alles wat je wilt, behalve de ervaring van het geluk. Daar zit je dan met - inderdaad - met twee jobs, drie auto's, een villa in Frankrijk... en een kop vol zorgen. Prestatiedruk kan ervoor zorgen dat die mooie villa eenzaam zal verloederen. Je hebt namelijk geen vrije tijd meer door die toegenomen competiviteit. Het is zelfs een opgave geworden om je naar die villa te begeven want zelfs in het verkeer vindt je lichaam alles behalve rust.
Kwartaalcijfers die stijgen? Allemaal knap en groots werk. Stijgende kwartaalcijfers betekenen zelfs dat de welvaart nog stijgt. Oogt mooi, maar wie zijn we nog als mens? Velen onder ons zijn zichzelf verloren tussen alle cijfers door.
Streven naar perfectie was niet nodig dacht ik... Het zou toch stil zijn in de bossen als enkel de vogel zong die perfect kan zingen? Dus dank je wel dat ik meer kansen heb dan Lowie, maar tegelijk bedank ik voor 'nog meer, nog sneller'. Dank je wel, het volstaat zo (zeg ik terwijl ik binnenkort trotse eigenaar zal zijn van een pda...).
Geen weldenkend mens zal ontkennen dat er plafonds zijn aan de rekbaarheid en motiveerbaarheid van de mens. Maar je kan onmogelijk de huidige situatie in Europa vergelijken met die in Amerika. Mensen die hier twee jobs uitoefenen om ‘rijkelijk’ te kunnen leven zijn uitzondering, geen regel.
En ik ben zeker akkoord als het gaat om het belang van de socialsitische beweging in het verleden en ook nog steeds vandaag de dag. Maar het utopische socialisme is niet realiseerbaar. Je kan niet hetzelfde welzijn garanderen met minder werk en dus ook minder werkdruk.
En neen, ik wil helemaal niet terug naar het tijdperk waarin niemand reklameerde omdat er gewerkt moest worden. Klagen mag, en moet...als er reden toe is. Een zwangere vrouw die van 6 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds steenkoolwagentjes vooruit moest trekken op handen en voeten...die had reden tot klagen. Niet een volgevreten generatie die meer tijd achter het computerscherm en in de cinema spendeert dan dat ze werken moet.
(Trouwens vraag ik me af waar Lowie zijn tijd haalde om te relativeren? Lowie werkte toch een stukje meer dan 38 uren per week, en dat voor een dagloon waar nog geen brood mee te kopen viel...)
Natuurlijk moeten we niet klakkeloos ons dingen laten opdringen onder het mom van “vroeger was het veel erger en je hoorde niemand klagen”. Maar schets even in je hoofd het verloop van een week van een modale Vlaming. Heeft die reden tot klagen? Kom nou...
En als het systeem te zwaar is... niemand wordt tegengehouden om terug op het patattenveld te gaan staan. Ik heb zelfs immens respect voor mensen die uit het systeem stappen en voor zichzelf zeggen dat ze het met wat minder luxe ook allemaal wel kunnen.
Het probleem gaat gewoon even aan mij voorbij hoor. Moet ik medelijden hebben met iemand die ongelukkig en eenzaam in zijn villa in Frankrijk zit? Als hij/zij daar zit is het door prioriteiten en keuzen die hij/zij zichzelf heeft gesteld. Neen, die keuzes worden niet verplicht door het systeem. Die keuzes maken mensen voor zichzelf.
Streven naar perfectie is niet nodig...Je kan in dit land perfect gelukkig leven als je bedankt voor meer en sneller. Daar is gewoon de consequentie aan verbonden dat je het dan zelf ook moet stellen zonder twee auto’s, drie televisietoestellen, een practige pc en jaarlijkse wintersport.
Klagen blijft jammergenoeg de nationale sport in dit kikkerland.
Feit is dat je geen begrip moet hebben voor de ongelukkige 'suggel' in die villa in Frankrijk, want hij/zij heeft inderdaad die keuze zelf gemaakt om in mee te stromen op die luxerivier.
Maar waar ik wel 'medelijden' mee heb: met degenen die dagelijks moeten streven op hun werk, nauwelijks enige blijk van waardering krijgen... toch door blijven werken tot het uiterste van hun kunnen, maar uiteindelijk toch bezwijken onder prestatiedruk. En zo ken ik er - helaas - meer dan het aantal vingers aan mijn hand!
Waarschijnlijk heeft alles zijn voor- en nadelen... Vroeger was er misschien meer gezelligheid maar moest je harder werken voor een pak minder comfort. Nu zijn haast alle voorzieningen beschikbaar... met de nodige gevolgen...
Honderd jaar geleden werden mensen met moeite 55 jaar. Pensioen op 65 werd trouwens probleemloos aanvaard door de regering omdat we amper die leeftijd haalden. Vandaag zou je het kunnen vergelijken met een pensioenleeftijd op 90 jaar.Werkongevallen waarbij doden vielen (en vaak jongetjes van 12) waren dagelijkse kost.
Over de Afrikanen: qua luxe en comfort hebben we het hier pakken beter, maar we betalen de prijs met de dagelijkse stress. Ik ken mensen die ondertussen in Aruba wonen en daar is de mentaliteit "is't niet vandaag, is't morgen wel." Dat gevoel hebben we zelfs al niet meer op vakantie want zelfs daar moeten we alles plannen om er 'het beste' uit te halen.
Westerse mensen zijn anno 2006 slimmer en welvarender geworden. We kunnen bijna allemaal lezen en schrijven, we hebben het geld voor kledij, (goed) eten en misschien een eigen wagen of huis. Al bij al maken we ons geen zorgen over 'overleven'. In ruil willen we steeds 'het beste en meeste' uit alles halen en zo ontstaat er een stress die in veel gevallen de stoppen doet doorslaan.
De sociale toestand in het verleden of in andere werelddelen vergelijken om te bewijzen dat we niet te klagen hebben heeft geen zin. Het feit dat het aantal zelfmoorden hoog is, jongeren psychische problemen hebben en andere bezwijken onder prestatiedruk is een teken dat er gegrond iets mis is. Of we nu reden tot klagen hebben of niet, doet niet ter zake. Het heeft te maken met basisbehoeften: behoeften verschuiven naargelang andere behoeften vervuld zijn. Is je behoefte naar overleven (eten, drinken) vervuld, dan verschuift je behoefte naar andere niveau's. Een probleem omtrent de basisbehoefte van eten en drinken wordt ernstiger bevonden dan de behoefte om vriendschap of liefde. Maar dat wil niet zeggen dat de niet-vervulling van die "minder belangrijke" behoefte minder parten speelt bij de mens dan de niet-vervulling van de echte basisbehoefe. Het feit dat mensen bezwijken onder die minder belangrijke behoeften is het bewijs daarvan.
Met alle respect ann, maar waar precies spreek ik over behoeftes aan vriendschap en liefde? Het was mijns inziens een discussie met't zwaartepunt op economisch vlak. Waar ik mij in opjaag is dat mensen klagen om werkdruk...maar ondertussen wel drie keer per jaar op wintersport gaan, twee auto's in de garage hebben staan en een kuisvrouw hebben om hun rommel achter hun kont op te vegen...Hypocrisie ten top. (btw: ik heb het niet over de schrijfster van de tekst, maar mensen in het algemeen.)
Uw uiteenzetting over behoeftes is zeker correct, maar mijn vergelijking met de sociale toestand in het verleden of in andere werelddelen was dus niét zinloos. Want het was mij over het eeuwigdurende gezeik om werkdruk te doen en niet om de behoefte naar liefde en vriendschap.
Die drie keer op wintersport gaan en kuisvrouw achter de kont en dergelijke... Ikzelf betrek dat nu net ook in het plaatje van 'steeds meer en steeds sneller willen'. De materiële behoefte lijkt namelijk nooit te eindigen, en dat op zich zorgt ook voor frustratie denk ik. Persoonlijk heb ik dus ook geen medelijden met al die luxe die in iemands leven hangt... maar wel betreur ik het feit dat er desondanks die invulling van behoeftes toch iets grondig mis is. En dan sluit ik me aan bij An die praat over 'behoefteverschuiving'.
Cherryblossomgirl schreef: Die drie keer op wintersport gaan en kuisvrouw achter de kont en dergelijke... Ikzelf betrek dat nu net ook in het plaatje van 'steeds meer en steeds sneller willen'.
Dus dezelfde mensen die steeds meer en steeds sneller willen klagen dat hun bazen en werkgevers steeds meer en steeds sneller van hen verlangen. Ik denk dat ik de hypocrisie die hierin schuilgaat zelf niet beter had kunnen verwoorden. Het enige wat ik vaststel is dat mensen die klagen over vermeerdering van werkdruk te weinig stilstaan bij hun eigen behoefte naar "meer".
En nog maar eens: behoefteverschuiving heeft mijns inziens niks met deze economische discussie te maken. En wat dat betreft denk ik helemaal hetzelfde als jullie. Ik vind het ook heel jammer dat mensen een lege plek voelen in hun leven. Maar het is niet toevallig in een tijdperk waarin meer en meer mensen zich afkeerden van de godsdienst dat mensen deze lege plek voelen...
Ik ga volledig met je akkoord dat het volstrekt idioot is om te klagen over werkdruk terwijl je een aantal keren op vakantie kan gaan en dergelijke. Maar het enige wat ik vaststel in mijn soms directe omgeving is dat er ook mensen zijn die op het werk presteren en presteren en nog eens presteren en er onderdoor gaan omwille van het feit dat 'de baas' nog meer van hun eist. En dan laat ik dingen zoals het bezit en luxe even achterwege, want dat doet er dan even niet toe. 'k Vind het gewoon jammer dat mensen die op hun werk zo hun best doen, soms niet eens iets van appreciatie krijgen. Het enige wat van hen verwacht wordt is nog méér presteren, en dat terwijl ze het gevoel hebben al aan de top van hun kunnen te zitten. Maar, natuurlijk ben ik volledig met je akkoord dat je geen greintje medelijden moet hebben met de volgevreten werknemer die dagelijks zit te baden in zijn paleis van luxe! Dat wil ik ook verre van beweren.
(Mijn discussie ging dus niet over die volgevreten werknemer die klaagt over 'het gaat me te snel en het is me allemaal te veel', maar ik heb het over die andere persoon... die aan de top van zijn kunnen zit en waarvan toch meer verwacht wordt.)
'k Denk ook wel dat die lege plek met godsdienst te maken kan hebben. Of toch al zeker met enkele waardes in het leven!
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
in één van mijn artikels voor't mondeling examen zeggen bedrijven in de UK dat de afgestudeerden onvoldoende capaciteiten hebben omdat ze zich doodstaren op dat diploma en andere bezigheden zo achterwege laten. In het kort komt het er op neer dat ze dus verwachten dat we een goed diploma halen -bij voorkeur met onderscheiding-, dat we ons daarnaast ook nog bezighouden met het verenigingsleven, chiro, studentenclub enz..., werkervaring is ook goed voor de touch met het bedrijfsleven en tot slot moeten we natuurlijk allemaal fucking perfect zijn.