De ondraaglijke lichtheid van het bestaan? Lichtheid is zweven, maar een ondraaglijk zweven. Daarom probeer ik me vanaf nu op Het Licht te concentreren. Vanaf vandaag wil ik terug het verlichte pad bewandelen waar ik vertrouw op de zwaartekracht van het leven. Er is méér licht dan door het raam kan gezien worden, maar je moet het willen zien, je moet het willen toelaten. Lichtheid is het verkeerde Licht, ik besef het al jaren, maar ik geef er ook al jaren aan toe. Lijden naar lichtheid wil ik vervangen door leiden naar Het Licht, voor mezelf en voor anderen. Ook al staat er mij een tocht te wachten met hoogtes en laagtes, ik beklim elke berg en kruip weer uit elk dal. Ooit zal ik zweven op vrije vleugels.
Mocht de zwaartekracht van het leven weer even haar grip lossen. En het licht even duister worden.
Vrees dan niet, want ik heb een zaklamp bij.
Uit het dal kom je wel. De hoogste bergen vormen voor jou geen probleem. Maar wees niet bang om er iets over te zeggen, of zelfs om hulp te vragen. Want ookal klim je alleen, aan de top wacht iedereen op je.
Ja, die is van Christine Comyn. Vorig jaar ben ik stapelverliefd geworden op haar werk en 'k wou een litho kopen van deze Unbearable Lightness. Helaas was 'm uitverkocht, maar 'k heb een andere nu: Beauty Beyond. Daarover zal ik ook wel eens posten :-). Ben je ook fan?
De eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik Christine Comyn niet ken. Ik vind het wel een mooi werk. Vandaar mijn vraag. Ik zal het alwetende net eens raadplegen om meer over haar te weten.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
The Unbearable Lightness,
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.