Breekbaar als glas kruipt ze door haar appartement. Vier muren waarin een klein venstertje oplicht, scheiden haar van de buitenwereld. Het triestige grijze gordijntje blijft toe, doffe schuwheid stapelt zich met de jaren op in haar aftakelende lichaam. "Ich krijg koppijn van het lich", zegt ze zuchtend tegen me, als ze 's ochtends vechtend met haar wandelstok de brievenbus leegmaakt. Ze gunt me geen oogcontact, nooit.
Al meer dan 35 jaar zijn we buren. Ik verloor mijn man drie jaren geleden, zij dertien jaren geleden. Ik heb mijn verlies nog niet verwerkt, zij wil het niet verwerken. Waarom ik het al een jaar lang volhoud om iedere morgen tijdens het brievenbusritueel te vragen of ze zin heeft in een tasje koffie in de vroege namiddag, weet ik niet. "Ich hem dan ginne dos", stuurt ze me neerslachtig toe.
Soms hoor ik hoe ze grommelt tegen haar eigen depressieve persoontje. Zit ik in onze gezamenlijke tuin, dan zie ik door haar gordijntje hoe ze met haar rug naar het raam, staart naar de muur waarop een kadertje met het overlijdensbericht van haar man hangt. Mijn medelijden dat ik heb met haar groeide als gras tijdens een zwoele, natte zomer. Maar nu is het winter, de tuin ligt er bevroren bij, alsook mijn aangeboden hulp. Haar kilte stoot me af, na al die afstandelijke seizoenen.
Haar man had vroeger als een bezetene beeldjes van Swarovski verzameld. Ik hoor het water van de kraan, waarvan de leiding in de aangrenzende muur ligt, dagelijks stromen. Met fragiele handen wast ze de beeldjes elke dag zorgvuldig. Rollen haar heldere tranen bij het zien van haar oude handen of om troosteloos verdriet? Ik hoor haar snikken en beeld me in hoe haar traanvocht zich vermengt met bleek kristalhelder zeepsop.
Ik weet niet of ik me schuldig moet voelen. Vandaag hoorde ik de kraan lopen, ik hoorde hoe hij bleef lopen. Ik zag een volle brievenbus rond het middaguur en haar glazen ogen - ik zag ze voor het eerst in jaren - die doods keken naar het zuivere lievelingsbeeldje van haar man, dat rustte in haar koude hand. Zijn ze gelukkig verenigd, vraag ik me af, hier in mijn eenzame tuin.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
Erg mooi stukje, maar ik word er neerslachtig van, zeg. Zware turf, zoals ze bij ons zeggen. ;-)