"Het is weer ochtend, het is weer dag (zucht). Nu wens ik een terugkeer van de nacht omdat ik niet meer wil nadenken. Maar als het nacht is, dan wil ik dat het dag is. Kan je dat geloven, Kevin? Ik wil niet leven in dit duister. Ik wil uit die problemen geraken die er nu zijn, weet je wel. Kev, luister je?"
Dit waren de eerste zinnen die Lies tegen Kevin zei, nadat de wekker een nieuwe dag aangekondigd had. De avond voordien had ze net een pint te veel naar achteren gekapt (om alles te vergeten?) zodat ze niet meer in staat was geweest naar huis te rijden. Ze strompelde zat, uitgeput als een zombie naar het bed van haar lief, Kevin, die haar uit haar plakkerige kleren had moeten helpen.
"Ja Lies, ik luister. Ik ben wakker." "Waarom zeg je dan niets? Waarom geef je mij geen advies? Help je mij dan nooit, of hoe zit het? Moet ik bij papa gaan wonen, of ga ik toch naar mama? Ze maken me beiden het leven zuur. Mama zit op m'n vel, papa moet ik zelf verzorgen. Ik denk al maanden na over het feit bij wie ik moet gaan wonen, maar jij negeert deze kwestie al langer dan ze bestaat. Kevin, zeg iets!"
Ze dwaalt van week tot week ongeduldig tussen haar mama en papa. Van bezorgdheid bij de ene valt ze in 'zorgen voor' bij de andere. Steeds is ze 'op vakantie bij iemand', altijd is er een huis, nooit is er een thuis. Ze vloekt in haar slaap tegen haar vechtende ouders en grommelen tegen Kevin is niets meer of minder dan een gewoonte geworden.
"Lies, word wakker." "Kevin, hallo, ik ben wakker." "Nee Lies, je slaapt. Zie je dat dan niet? Wrijf die korrels uit je ogen, trek ze open. Neem afstand, want je zit met je neus op het probleem, je drukt ze er zelfs tegen. Hoe harder je duwt, des te sterker wordt de druk op jou als persoon, liefje." "Bullshit Kevin, jij eikel. Je snapt gewoon niet wat ik doormaak. Snap je niet dat ik op het punt sta een ouder te verliezen? Vat je dat niet, jongen? Bij eentje voorgoed op vakantie gaan, betekent het vaarwel van een ander huis. Onderschat dat niet, je snapt het niet. (herhaling zucht)" Hij kijkt even naar het plafond, draait zich nog een keertje om in het warme nest. Lies vliegt naar de badkamer om een minuut later het glas tegen de grond te smijten waarin haar tandenborstel vredig op haar stond te wachten. Vriendlief perst de ogen samen en trekt het kussen over zijn hoofd. Lies maakt extra kabaal, trekt de wc door en haar kousen aan. Maar, op kousenvoeten keert ze terug...
"Kevin, wat bedoel je daarmee, met dat afstand nemen?" zegt ze nieuwsgierig, met licht wantrouwen, maar vooral schattig. "Misschien fixeer je jezelf te zeer op de situatie. Kijk eens rond, misschien zijn er andere opties. Misschien is het tijd om zelf eens je leven in te richten in plaats van je vast te pinnen op je ouders" zegt hij als de nuchterheid zelve.
Lies denkt, Lies droomt, Lies lacht. Ze draait rondjes met haar grote teen over de mat en frunnikt aan losgekomen draadjes van haar hartjespyjama. Ze schrijft haar naam vluchtig in het vloerkleed voordat ze verlegen maar tegelijk standvastig naar Kevin kijkt.
"Gaan we samenwonen, Kev?" "Ik dacht dat je het nooit zou vragen" "Goedemorgen, schat" "Ik zie je graag"
Laat maar vloeien, die inkt, tot jij en je pen even rusten moeten. Tot jullie weer klaar zijn voor nieuwe schrijfsels, met nieuwe inkt. Blijven doen, hé!
@ Sjee en Tine: bedankt voor de schouderklopjes. 300? Euh, ik doe het voorlopig met een kroost trouwe bloglezers :-). Eerste boek? Ooooit, misschien...
@ Kristof: ouders nog happy together, Eef geen lief en ook niet zo een grootse vloeker. Nee dus, hihi...
@ Reinbald: u vraagt, wij draaien :-).
@ BMU: ik zou niet meer willen/kunnen leven zonder, denk ik.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
Wauw. 'k Ben er even sprakeloos van. Hoe doet je't. Volgens mij meer dan een oplage van 300 waard ;-)