08.16uur: riiiiiing!!! Mijn slaapkop schoot wakker en realiseerde zich dat mijn mama zonet op de deurbel gedrukt had. De wekker had ik ondertussen al twee keer afgedrukt... om evenveel keer terug in slaap te dommelen. Dit alles voelde aan als een warme deken die in de winter van je lichaam, in foetushouding, getrokken wordt. Gelukkig priemde de zon sterke stralen in mijn ogen en stond ik in alle vroegte toch met een lach op...
Enkele brushes langs mijn kiezen en rushes door mijn warrige haar later, zat ik slaperig langs mijn kwieke mama in de auto, op weg naar mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog in het U.Z. Leuven. Geloof me, de tijd in een wachtzaal was nog nooit zo leuk. Links tegenover me vergezelde een watcho, met opschrift 'Lucky Loser' op zijn T-shirt, zijn liefje. Hij kreeg het benauwd in dat 'intieme vrouwensfeertje' en verdiepte zich wijselijk in het boekje 'Goed Gevoel'. Met haar linkervoet streelde vrouwlief met intervallen het sportieve been van mister watcho. Trendy voetje was het trouwens, besierd met een schelpjesachtig enkelbandje en een teenring. Rechts tegenover me zat een wat oudere dame. Na enkele minuten wachttijd zag ze dat de rits van haar broek wagenwijd openstond. Nog even dicht houden, de gynaecoloog komt zo, mevrouw.
Met een mama in het bezit van een stijve nek (een uur voor een open raam gezeten) en ikzelf de draagmoeder van een opwellend moedergevoel (er liepen wel wat zwangere vrouwen rond en mijn meest vruchtbare jaren zijn in aantocht), werd ik naar het vertrek van de gynaecoloog geloodst. Ze liet me nog even staan voor een dringende bevalling, begrijpelijk. De ventilator in mijn suf vertrek maakte de ruimte akelig kil. Het zoemend waaigeval dromerig volgend, viel mijn blik op het karretje werkinstrumenten van de gynaecoloog (om maar niet te spreken over die aangename ligzetel die daar anti-uitnodigend stond...). Handschoenen, naald, spuit, schaar, tang... Gelukkig besloot ze mij na een vriendelijke ondervraging onaangetast naar huis te sturen. Wekelijkse bloedonderzoekjes volstaan om de komende maand door te komen! Pech he, geen rode oortjes gekregen...?
@ BM&U: dat wist ik al véél langer dan vandaaag ja!
@ Sir Robin en Robert: wens me dat succes maar binnen enkele jaren, want het onderzoek ging niet over een kinderwens :-). (Ben nog wat te jong + gebrek aan een levenspartner :-).
@ Tine: of in een lift. Eigenlijk beloeren ze elkaar dan zo weinig mogelijk en kijken ze naar de grond, het plafond (met bijv. jeneverflesjes) of naar de voorbij flitsende cijfertjes boven de deur.
@sjee, zwijg me van een lift. Ik krijg meestal de slappe lach in een lift als ik de mensen ga bekijken. Ja ik ben dus iemand die meestal naar de onderbenen of schoenen van de andere kijk... ook best grappig soms ;-)
Denk dat ik komende week ook nog eens in de wachtzaal mag zitten. Ook niet voor kinderen (denk) ik. Altijd leuk om andermans 'gevallen' te verzitten...
@ iedereen: weet je wat Tine doet? (Ze vertelde het me gisteren). Ze gaat in een lift staan en bekijkt de hoofden van de mensen niet, maar wel eerst de schoenen en de benen. Daarna verzint ze een beeld van de persoon om daarna diens werkelijke koppie te bekijken. En tja, dan moet ze nogal eens lachen. Geweldig toch, niet? :-)
@ Edmundus: dank je wel ;-).
@ Sjee: vandaar het plijstertje, ja :-). Opmerkzame jongen, hihi. Hoe gaat het met de beten trouwens?
@ CBG: de tandpasta heeft geholpen :-) Maar ik zit toch nog met twee bulten op mijn koppeke en een drietal in mijn hals. Maar het jeukt eindelijk niet meer.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
Rode oortjes niet, maar de drang om aan kinderen te beginnen is nu wel weer wat getemperd. ;-)