Een koppeltje wandelt hand in hand voor ons. Ze gidsen ons onbewust naar de skischans die we bezoeken. Ik noem ze voor de gelegenheid Signe en Ingmar. Ze verzuipen in de plensende regen, stappen moedig voort en bereiken in de wolken het hoogtepunt.
Ingmar fluistert er zacht als sneeuw in haar oren: “We zijn nu en altijd samen in de wolken. Ik zie een denkbeeldig wit vlokje dwarrelen op je gezicht, smelten op je wangen om te branden aan je mond en te sterven van liefde op je lippen.”
|
Mooi Lientje, ik zie dat koppeltje zo weer voor ogen bij het lezen van je stukje maar tegelijk voel ik ook mijn spieren weer van al die trapjes lopen... 345 stuks! Ik had het nooit gehaald zonder jouw aanmoediging.