Neen! Ik eet geen vlees! Neen! Ik dood geen beest... Of toch wel? Ja! En meer dan één! Help!
De zeer uitgebreide familie Vlieg organiseerde op een avond een meeting rond de warme lamp op mijn kamer. Met meer dan twintig waren ze, die vervelende zoemers... Met steken in het hart trakteerde ik ze niet op een rottend stukje fruit, wel op een fatale ontmoeting met een vluchtig doorlezen tijdschrift. Horror, echte horror was het om als vegetarïer een vreselijke en vleselijke massamoord te moeten organiseren. De kadavers belandden oneerbiedig in mijn vuilbak, waarin zich de sombere begrafenis afspeelde.
Zonder gezoem, maar met een snijdend schuldgevoel kroop ik in bed en vatte uiteindelijk de slaap... om 's morgens wakker te worden met een wekker à la vlieggezoem. 'Leven ze nog?', was mijn eerste krankzinnige gedachte. Via ongekende plaats x waren hun vervangers namelijk al opgedoken. Voor iedere vlieg die ik de avond voordien tot de dood veroordeeld had, waren er nu zelfs vijf in de plaats verschenen. Deze keer heb ik het slimmer aangepakt: ik heb me voorzien van een huurmoordenaar, mijn killer van een papa. Zonder pardon vlogen alle zoemers hun graf tegemoet... En wat blijft leven? Mijn schuldgevoel...
sprong ik altijd iets later uit bed, om er zeker van te zijn dat ik de huppelende paashaas niet op heterdaad zou betrappen bij de vrolijke verstopactiviteit van kleurrijke eitjes in onze bosachtige tuin. Tijdens het wachten in het bed, was ik bang dat de paashaas me zou vergeten. Maar hij vergat me nooit, oef.
Leve de goedgelovigheid van het kind. Van mij,
toen.
Daarna ontstond de twijfel. Waarom drukte de paashaas in de namiddag onze bel van de voordeur ook nog eens in om me wederom overheerlijke eitjes te schenken, terwijl hij al een nachtelijke uitstap gewaagd had in onze tuin?
Leve de ontwikkeling van het kind. Van mij,
toen.
Nu verstopt de paashaas geen eitjes meer in de ondertussen verbouwde tuin. Tijden veranderen: de tijd van haasjes is over, de tijd springt haasje-over op paashaasdag. Nu vindt hij me groot genoeg om me paaseitjes in een kommetje te schenken, met meestal nog een cent erbij. Paashaas in meervoud: mama, papa, oma As, oma Hasselt...
Misschien was 'toen' een droom want hazen en mensen leggen geen eieren. Enkel kippen doen dat.
Met de eerste zonnestralen die piepen door de wolken, verschijnt ook de jaarlijkse drang om te 'refreshen'. Een grote kuis komt helaas niet in aanmerking, wel een grove borstel om de kleerkast mee 'schoon te vegen'. Met andere woorden: ik zeg vaarwel tegen dat bloesje dat zijn tijd verdoet in mijn kast en verwelkom de nog te kopen vervanger! Vandaag was het zover: ik verklaarde de jacht op het leukste kledingstuk voor geopend! Met volle moed vertrokken mama (toen nog met gevulde portefeuille) en ik op koopjesjacht!
Het wild waarop ik ging jagen waren 'clothes à la Eef'. Nee, ik geef het eerlijk toe: Eef is geen gemakkelijk mens om mee te gaan winkelen. Ook mijn mama begint dat stilaan te snappen. Elk rokje wat ze tevoorschijn tovert wijs ik meestal wijselijk af... Niet dat de smaak van mijn mama en mezelf mijlenver uiteen ligt, maar toch. Eef zoekt 'haar stijl, haar ding', en alles daarbuiten maakt - oh nee - geen kans bij mij. (Voor de lezers die het nog niet wisten: ik ben koppig en - oh ja- best een moeilijk mens).
Ik ging niet enkel jagen op wild in de vorm van kleedjes, bloesjes en ander geweld, ik werd ook wild! En van wat? Van die immense mensenzee die net vandaag hetzelfde doel als mij had uitgekozen. Ze dreven met hopen langs de rekken en spartelden tevergeefs naar het gewenste kledingstuk. Tussen die massa had ik het moeilijk m'n eigen hoofd boven water te houden: ik voel me namelijk niet zo op mijn gemak tussen een dartelende menigte. Tja, Eef werd tijdens haar jacht op wild, wild van de wilde winkelende menigte! Maar niet getreurd, ik heb wel degelijk raak geschoten... Eef ging naar huis met 'clothes à la Eef' :-).
Een tijdje geleden lag ik op m'n bed, genesteld tussen donsdekens, verwarmd door zonnestralen die achter glas voelbaar waren in kwadraat. Turend naar de wolken vroeg ik me af wat hun bestemming is. Omhelzen ze zachtaardig de wereld, aangetrokken door wàt van ons? Reizen ze oneindig die wereld rond of waaien ze stormachtig naar een verdwaalde vervlogen thuis? Lossen ze op in stoom, of donderen ze mistroostigheid tevoorschijn? Stalken ze de zon of...
"Soms wou ik dat ik me kon nestelen in de wolken", zei je me. Ja, dat is een mooi gedachte. Lag ik voor één keertje maar niet op en onder de donsdekens van m'n bed, maar kon ik maar drijven op een donsachtige wolk. Ik zou ervoor zorgen dat jij altijd in de zon wandelt. In stilte zou ik je volgen, zou ik je aanschouwen vanuit mijn hemelachtige omgeving. Maar ik zou je nooit willen bedekken, ik zou je weerhouden van wreedaardig gedonder. Wreed aardig toch, niet?
Kon ik op mijn wolk maar een paraplu voor je zijn. Een paraplu voor de regen die mijn donzige thuis zelf produceert. Helaas... Ik zal altijd blijven regenen of schaduw blijven produceren, je pijnigen met hagel en je koelbloedig overdonderen met een laag van sneeuw. Maar ik zal voorzichtig zijn. Ik zal frisse regendruppels je huid laten strelen, ze laten samenvloeien met jouw tranen. Ik zal je afkoelen op ontplofbare momenten, en meeschreeuwen met jouw donderuitbarstingen. Wolkenvachten zullen je verwarmen als je ploetert in mijn koude neerslachtige buien. Ik zal je op de voet volgen, er altijd voor jou zijn, mijn lief.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
