Door niemand die ertoe doet, wordt begrepen waarom en waarvoor en waartoe de dichter dicht. En de dichter dicht maar verder en op den duur weet hij het ook niet goed meer, waarom en waarvoor en waartoe hij dicht. Als hij het hoofd echt niet meer koel kan houden, dan denkt hij dat de wereld hem nodig heeft, nu en tot het einde der tijden.
Het lijkt of de herfst bang is van de zomer. Haar doorbraak - het prematurale teken van het afsterven der natuur - stelde ze uit, alsof ze zelf wil nazomeren. Ze verstopt zich achter overrijp loof, bang dat de verschroeiende vuurbal het groen zal verbranden. Maar herfst, je bent eindelijk geboren met een keizersnede, zo wisselvallig als je bent.
Dat je er niet meer bent, zomer, voel ik aan je hartsvriendin, de zon. Steeds verder van ons weg, maakt zij plaats voor de eerste kille wind die suist in de oren. Nu het gebladerte eindelijk confituurrood wordt en bomen later hun groene sieraden aan hun wortels te rusten leggen, voorspel ik hoe stammen statig de wacht houden, tot de lente kale takken knoppig sieren zal.
Herfstige regendruppels op mijn wangen wenen de zomer vaarwel. Met wollen wanten wuif ik de wispelturige warmtebron weg, Op weg naar waai, woei, waai, wuivende wind.
Geduld, dan spring ik in witte mist, dof ploffend op een dun laagje vorst. Boodschappen lezen in afdrukken van voetzolen. Het is daarom dat ik van de winter hou: sporen achterlaten maakt je eventjes onsterfelijk, al sterft ook de sneeuw weer.
Ik hou van Zomer als het zomert (dat vooral) Winter als het wintert Zomer als het wintert Winter als het zomert
Maar ook van Valse ongrijpbare seizoenen daartussen Waarin de complexiteit rust Dat ik van alles hou
Liefjes blauw en lichtgeel, dat waren de kleuren die ik enkele jaren geleden zorgvuldig met verfborstel en rol tegen het behangpapier kwakte. Speels, zonnig, jong en fris, deze eigenschappen werden door het gebruik van bovenstaande kleuren vakkundig tegen de muur gesmeerd. Dat waren trouwens net de positieve karaktertrekken die mijn wezen toen wat kleur gaven, mooi toch? De ene tint versterkte bovendien de andere, wat voor mij 'innerlijke kracht' in de verf zette. Stralend was dat, tot een maand geleden. Plots had ik grondig genoeg van mijn kindse kleuren en voordat ik het goed en wel besefte liet ik mijn nooit-tevreden-oog rollen over een uitgebreide familie tinten in een maak-je-muren-mooier-winkel.
Een kamer lijkt nooit zo overweldigend titanisch, tot op de dag dat je gaat poetsen (dat komt bij mij gelukkig zelden voor), opruimen (dito) of verven! Maar bon, enkele uren later (van impulsiviteit gesproken) kleefde afwisselend een substantie oud-roze en wijnrood op mijn bundeling wispelturige varkensharen. Met geforceerd geduld verborg ik mijn frisheid van weleer. Deze kleuren maakten plaats voor wat? Voor verrassingen in verborgen details, het verfijnde, frêle, zachte, gevoelige en vooral het warme. De twintiger die ik denk nu te zijn, à la Amélie Poulain , zo men zegt...
Na 48 uren vlijtig werk en ikzelf de kleuren van mijn muren vertoonde, liet ik me tevreden op mijn donsmassa ploffen. Turend naar het plafond, zag ik mijn gedroogde roosjes wiegen naargelang mijn ademhaling. Ze hangen er al jaren, wiegen mee door mijn persoonlijke weer en wind. Zij weten en ik weet, dat wat ik was, nooit zal vergaan.
Als mijn blik de grond zal weren Mijn lens zoekt naar jouw gezicht Zal ik scherpstellen op je lach En hopen dat we terug klikken In een fotoalbum zonder einde
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
