Als ik op een verlaten eiland gedoemd ben om sprinkhanenvlees te eten, en me dus puur uit overlevingsinstinct tot vegetariër af heb gereconstrueerd, zal slechts één gedachte mijn maag doorkruisen: ik mis Belgische chocolade. Kauwend op krakende pootjes zal ik dromen van gesabbel op een Mikadostokje. Het vocht van het beestje zal zich transformeren tot vloeibare Nutella en zijn beperkte, maar veerkrachtige spiermassa zal door mijn mond glijden al ware het zoete pralinévulling. Water in de mond gekregen, ondertussen al vermengd met een Belgische chocoladevariant?
Bon (of bonbon), van sprinkhanenvlees is gelukkig geen sprake op mijn eiland, genaamd Hasselt. Deze middag dwaalde ik er samen met een vriendin rond en bleven we even plakken in een zeer verzorgde snoep- en chocoladewinkel. Ze kocht er een doosje pralientjes en God wat had ik er graag eentje gewild. "Voor mij een praline graag, met een hoes van het donkerste harde zwart, gevuld met de zachtste luchtige praliné, speels gemaakt door krokante lichtbruine nootjes. Om mee te nemen, als het gaat." Dat had ik graag wil zeggen tegen de mevrouw aan de kassa, waarvan ik niet begrijp dat ze niet dagelijks smelt voor haar eigen chocolade. Ach ja, de kans dat ik deze zin ooit uitspreek is even groot als de kans dat ik ooit op een onbewoond eiland kauw op krakende pootjes.
Toen ze jonger was als ik nu, stroomde er een levendigheid in haar jonge lichaam. Terwijl de grote wereld aan haar voeten lag, struikelde ze nog net met haar klein maatje 33 over haar vroege en vrolijke tienerjaren. De stap naar de uitbundige en ondeugende tienertoekomst naderde ze verlangend met grootste schreden.
Ze keek nog even achterom met haar helderblauwe ogen, toen haar hand uit de bezorgde en verzorgende hand van haar moeder gleed. Hoe haar mama een doorzichtige traan wegpinkte toen ze voor het eerst verleidelijk naar een eerste vriendje knipoogde, zag ze niet. Haar jeugd drupte ze binnen.
Als de zee haar jeugdjaren weerspiegelden, gleed ze met wapperende zeilen over gelijkmatige golfslagen. Haar jeugd strandde. Zij strandde ook, op droomeilanden en modderige moerassen. Gekneed en gevormd tot een wonderbaarlijke zandsculptuur, leefde ze van eb naar vloed, van vloed naar eb richting volwassenheid.
Gejaagd in het kielzog van de storm, raasde ze van dag tot dag door een carrière. Hoe ze zichzelf verloor in een kolk van hysterie, wou ze van mij niet horen. Voor eeuwig in haar spoor, zag ik hoe ze jammerlijk druipte door de dagen. Haar wonden etterden, toch was zorg nooit gewenst.
Ze droomde van vervlogen jeugd als ze verzonk in haar bed van melancholie. Ze vond zich op haar moeder lijken toen zij een verdwaalde traan liet opdrogen op haar verouderde wang. "Er komt nooit meer een morgen, want ik droom niet meer van vandaag", zei ze toen ze op haar laatste dag aankwam waar het allemaal begon: kindsheid.
De zomer verlaat druppelsgewijs ons land, in mijn zomerkleertjes kruipt langzaam maar zeker een stofferige kastgeur. Een voorzichtige rilling, als resultaat van een plensbui op de fiets, kleeft verdampend aan mijn huid. Gedaan, die mooie zomer?
Mooie winter in 't verschiet? Misschien wel, zo tonen de winteretalages in de druilerige stad. De eerste mensen met modieuze, stoere stevige laarzen duiken op, mijn eerste drang naar koopjesjacht steekt de kop op.
Ik zie mijn winterjas loom aan de kapstok hangen, kijk even mistroostig omdat ik hem moet aantrekken, stap de fiets op richting plensbui en lach de wereld toch nog steeds tegemoet.
Elke voormiddag moest de kalme zee ontwaken, net zoals wij. Het kabbelde ons bijna terug in slaap, als we lui lagen, languit lazen en leuk lachten op onze ligzetel. De zee werd wakker in de warme namiddag, nodigde ons uit tot een frisse zwem en onvergetelijke waterpret. Dorien die me beschuldigt van het zwemmen 'op z'n hondjes'... Vecht maar eens tegen wakkere woeste golven met een stel lenzen in je ogen en slechts één been om te spartelen wegens liespijn. De hoeveelheid hilariteit liep over zodat ik bijna verzoop (Pech, foto ontbreekt ;-).
Hasseltse en Turkse plankskes
Plankjes boven het water... Een klein bruggetje ligt er ergens in Hasselt (ik vertel niet waar... want het blijft ons plekje...). Broodje smikkelen tussen de pauze, bootjes kijken, soms 'n beetje bibberen, soms hoofdje omhoog om zonnestralen op te vangen. Maar altijd genieten. In Turkey? Plankskes van groter en nog mooier formaat. Met 'n beetje zand tussen de tenen genieten we van de zon en zee, van de maan, van de sterren. Turkse momenten om nooit meer te vergeten rusten op de kussens die op de plankskes lagen. Het zand, korrels van herinneringen, namen we mee naar België.
Grijs Goud
Dromen in de schaduw van een golfslag Krijgen kleur Bij het dobberen onder de goudgele hemel
Heldergroen Bodrum
Als groen voor ons even niet hoop is Maar onvergetelijk verloop is Helderst groen, was dan Bodrum
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
