Cherry Blossom Girl

vrijdag, september 29, 2006
Sssjj...aaahH
Woord?

Stoort


Sssjj...


Stilte?

! SCHREEUWT !
posted by Cherry Blossom Girl @ 8:16 p.m.   7 comments

dinsdag, september 26, 2006
From vegi to vlees?
Of ik een Italiaanse ben, of een Spaanse (furie?). Dat werd me tot voor drie jaren met regelmaat gevraagd. Waarom? Omdat ik 's winters koppig de kleur van een kokosnoot aanhield. Tegenwoordig is het anders gesteld met de dekking van mijn ingewanden: ik blijf zowaar melkbleek nadat ik een week in de blakende zon vertoefd heb. Oorzaak? Mijn wezen is vegetariër, heeft bijgevolg besloten zichzelf een laag ijzergehalte aan te meten, wat een 'lichte teint' tot gevolg heeft.

Niet dat ik er huilend van in een hoekje kruip hoor. Ik zie het zelfs als origineel. Vooral als ik vrouwenmenschen gadesla die wekelijks kicken op een bak- en braadsessie onder een zonnebank. Knapper met een kunstmatige chocoladekleur? Geef mij maar een natuurlijke zielsverwant van de sneeuwman.

En toch... Ik liet de staat van vegetariër vorige week eventjes achter me. Niet uit donkerbruine jaloersheid, wel uit impulsieve gedachten die even streefden naar 'gezonde en evenwichtige voeding met een klein gereserveerd plaatsje voor dode beesten (ik noem dat geen dieren in deze context)'.











Bizar was het om te knabbelen op iets anders dan droge vegetarische schnitzels en soortgenoten (waarom ze dat toch een vleesachtige naam geven, vraag ik me tot heden af). Lekker? Bwwaaah, het is wennen. Dat vertelden ook mijn organen die instaan voor vertering, in de taal van ondraaglijke krampen. Met gebogen rug en knikkende knieën begaf ik me meermaals naar de verlossende plek (het kleinste kamertje in huis) waar het spiegeltje aan de wand me in nog blekere toestand toonde dan ik al was. From vegi to vlees, and back?
posted by Cherry Blossom Girl @ 1:08 a.m.   5 comments

vrijdag, september 22, 2006
Glashelder verenigd
Breekbaar als glas kruipt ze door haar appartement. Vier muren waarin een klein venstertje oplicht, scheiden haar van de buitenwereld. Het triestige grijze gordijntje blijft toe, doffe schuwheid stapelt zich met de jaren op in haar aftakelende lichaam. "Ich krijg koppijn van het lich", zegt ze zuchtend tegen me, als ze 's ochtends vechtend met haar wandelstok de brievenbus leegmaakt. Ze gunt me geen oogcontact, nooit.

Al meer dan 35 jaar zijn we buren. Ik verloor mijn man drie jaren geleden, zij dertien jaren geleden. Ik heb mijn verlies nog niet verwerkt, zij wil het niet verwerken. Waarom ik het al een jaar lang volhoud om iedere morgen tijdens het brievenbusritueel te vragen of ze zin heeft in een tasje koffie in de vroege namiddag, weet ik niet. "Ich hem dan ginne dos", stuurt ze me neerslachtig toe.

Soms hoor ik hoe ze grommelt tegen haar eigen depressieve persoontje. Zit ik in onze gezamenlijke tuin, dan zie ik door haar gordijntje hoe ze met haar rug naar het raam, staart naar de muur waarop een kadertje met het overlijdensbericht van haar man hangt. Mijn medelijden dat ik heb met haar groeide als gras tijdens een zwoele, natte zomer. Maar nu is het winter, de tuin ligt er bevroren bij, alsook mijn aangeboden hulp. Haar kilte stoot me af, na al die afstandelijke seizoenen.

Haar man had vroeger als een bezetene beeldjes van Swarovski verzameld. Ik hoor het water van de kraan, waarvan de leiding in de aangrenzende muur ligt, dagelijks stromen. Met fragiele handen wast ze de beeldjes elke dag zorgvuldig. Rollen haar heldere tranen bij het zien van haar oude handen of om troosteloos verdriet? Ik hoor haar snikken en beeld me in hoe haar traanvocht zich vermengt met bleek kristalhelder zeepsop.

Ik weet niet of ik me schuldig moet voelen. Vandaag hoorde ik de kraan lopen, ik hoorde hoe hij bleef lopen. Ik zag een volle brievenbus rond het middaguur en haar glazen ogen - ik zag ze voor het eerst in jaren - die doods keken naar het zuivere lievelingsbeeldje van haar man, dat rustte in haar koude hand. Zijn ze gelukkig verenigd, vraag ik me af, hier in mijn eenzame tuin.



(Niet gebaseerd op ware feiten)
posted by Cherry Blossom Girl @ 1:37 p.m.   1 comments

dinsdag, september 19, 2006
Het leven zoals het (niet) is
Is het geen aanlokkelijk plaatje op ons beeldscherm, die zes 'best buddies' van Friends? In hartje New York - café Central Perk - bezegelen ze goedlachs hun vriendschap met een tasje koffie. Elk seizoen opnieuw toont VT4 dit geslurp aan de trouwe kijkers. Ze slurpen, maar ze slorpen mij ook steeds weer mee, in hun op filmrol gecreëerde ideale vriendschapswereld. Graag waan ik me bij wijlen een zevende 'Friend' van de kliek, omdat hun wereld oh zo funny aantrekkelijk lijkt...

Soapbeelden die ik zappend inhaleer, aanschouw ik soms als realiteit. De geacteerde zorgeloosheid en non stop amusement sluipen mijn huiskamer binnen zodat ik soms twijfel aan mijn eigen levenskwaliteit. Bij hun lijkt toch àlles aangenamer en spannender, niet? Het leven op tape lijkt met kunstmatige eindeloze liefdes (maar ook: bloeddorstige moorden en onmenselijke intriges :-), bijzonder gestroomlijnd en genietbaar. Naast die continue kleurrijke beeldenstroom van extreme sensatie- en/of ideaalbeelden, schiet mijn leven soms wat bleekjes af. Maar televisie toont het leven zoals het niet is, toch?

Ik doe een ontsnappingspoging naar het minder sensationele, naar het subtiel mooie. Ik zwem naar mijn reddingsboei waar een ander medium dobberend op me ligt te wachten en me streelt met grenzeloze gevoeligheid: het boek.

Gewillig glijd ik

weg

tussen de naden,
nestel me in de harde kaft
om eeuwig weg te dromen.

Maar ook het boek (klik voor dé boekentip!) is wederom een imaginaire wereld die me probeert mee te nemen naar een andere 'realiteit', me wegzuigt uit mijn persoonlijke levenssfeer. Deze nieuwe wereld, die de inhoud van een boek creëert, is voor mij een goddelijke wereld waar het dagdagelijkse kleine, liefelijk groots wordt. Laat me verzuipen in de o-n-d-o-o-r-d-r-i-n-g-b-a-r-e woordenzee, tussen waterachtige letters die strelend mijn longen vullen.
posted by Cherry Blossom Girl @ 11:52 p.m.   5 comments

woensdag, september 13, 2006
Rode oortjes op een nazomerdag
08.16uur: riiiiiing!!! Mijn slaapkop schoot wakker en realiseerde zich dat mijn mama zonet op de deurbel gedrukt had. De wekker had ik ondertussen al twee keer afgedrukt... om evenveel keer terug in slaap te dommelen. Dit alles voelde aan als een warme deken die in de winter van je lichaam, in foetushouding, getrokken wordt. Gelukkig priemde de zon sterke stralen in mijn ogen en stond ik in alle vroegte toch met een lach op...

Enkele brushes langs mijn kiezen en rushes door mijn warrige haar later, zat ik slaperig langs mijn kwieke mama in de auto, op weg naar mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog in het U.Z. Leuven. Geloof me, de tijd in een wachtzaal was nog nooit zo leuk. Links tegenover me vergezelde een watcho, met opschrift 'Lucky Loser' op zijn T-shirt, zijn liefje. Hij kreeg het benauwd in dat 'intieme vrouwensfeertje' en verdiepte zich wijselijk in het boekje 'Goed Gevoel'. Met haar linkervoet streelde vrouwlief met intervallen het sportieve been van mister watcho. Trendy voetje was het trouwens, besierd met een schelpjesachtig enkelbandje en een teenring. Rechts tegenover me zat een wat oudere dame. Na enkele minuten wachttijd zag ze dat de rits van haar broek wagenwijd openstond. Nog even dicht houden, de gynaecoloog komt zo, mevrouw.

Met een mama in het bezit van een stijve nek (een uur voor een open raam gezeten) en ikzelf de draagmoeder van een opwellend moedergevoel (er liepen wel wat zwangere vrouwen rond en mijn meest vruchtbare jaren zijn in aantocht), werd ik naar het vertrek van de gynaecoloog geloodst. Ze liet me nog even staan voor een dringende bevalling, begrijpelijk. De ventilator in mijn suf vertrek maakte de ruimte akelig kil. Het zoemend waaigeval dromerig volgend, viel mijn blik op het karretje werkinstrumenten van de gynaecoloog (om maar niet te spreken over die aangename ligzetel die daar anti-uitnodigend stond...). Handschoenen, naald, spuit, schaar, tang... Gelukkig besloot ze mij na een vriendelijke ondervraging onaangetast naar huis te sturen. Wekelijkse bloedonderzoekjes volstaan om de komende maand door te komen! Pech he, geen rode oortjes gekregen...?
posted by Cherry Blossom Girl @ 9:32 p.m.   10 comments

maandag, september 11, 2006
Slimme stoel
Er was eens een leeg stoeltje. Het stond op het hoekje van een rij van wel honderd stoelen. En het had gewacht op mij.

Op het mode-event Hasselt Showt Smaak stond dat stoeltje. Aan de rechterkant had het vierpotig ding het gezelschap van broertje of zusje stoel. Het bloedverwant was bezeten door een Noorse schone, Melissa. "Is this seat taken?", vroeg ik. It wasn't.

Vier jaren geleden liet Melissa het mooie Noorwegen achter, om de wereld te ontdekken. Haar bagage toen? Het jeugdige en oncontroleerbare lef om onder haar kerktoren uit te komen. Het is nu 2006, zij is 22 jaar en... 'erotisch danseres'.

Het werd me figuurlijk te warm, mijn broek smolt, ik plakte aan mijn stoel. Vastgenageld. Tegelijk donderde ik keer op keer van mijn stoel af, uit verbazing, door haar. Niet uit afkeer, wel omdat ze toverde met woorden en levenslessen. Ze deed mijn mond zwijgen. En het besef dat mensen (ik!!), andere mensen beoordelen naargelang hun beroep, deed beschamend pijn. Want ze is 'n wereldwijf, die Melissa. I'll show you…

"At the moment, my boyfriend is my perfect love. I don't know if he's going to be my perfect love for ever, we'll see. But now, at this moment, he is. With all my heart I can say, that my heart belongs to him... but only at this moment. I don't know what tomorrow brings, he neither. But we don't care, we love each other today!"

Meer van dat moois? Ik weet het, zij weet het, onze stoelen weten het.

Er was eens een leeg stoeltje. Het stond op het hoekje van een rij van wel honderd stoelen. En het had gewacht op mij.
posted by Cherry Blossom Girl @ 1:28 a.m.   2 comments

vrijdag, september 08, 2006
Absurditeit en hilariteit met Wendy
Klassemadam Dina Tersago heeft zich laten verleiden door sekssymbool Wendy van Wanten. Op VTM kleedt blonde babe Dina het programma 'Wie wordt de man van Wendy?' in, dat de vrouwelijke lachspieren en mannelijke hormonen versterkt. Ben je mans genoeg, pak dan Wendy in ;-).

Leden van het zogenaamde sterke geslacht hadden de mogelijkheid zich te profileren als potentiële levensgezel van vrouwe Van Wanten. Een kans die je maar een keer krijgt, zowaar. Mannen van allerlei soorten pluimage waren vanavond meer dan bereid te paraderen, te fladderen en te bezwijken voor playgirl Wendy.

Jean Luc sneed zijn 'moustache' af als teken van liefde terwijl de 61-jarige Leon ging voor de moonwalk van Michael Jackson in combinatie met zeventig push-ups. Een snelle Eddy presenteerde zichzelf als 'het zout op de patatten' en een Sales Director of the Year verkocht zichzelf met eigen kunstmatige beroepstechnieken.

Mijn favoriet is absoluut gekend: manlief kuste nu al figuurlijk de smalle voetjes van de passionele en toch gevoelige Wendy, door liefkozend te vermelden dat hij haar gewillig zal volgen, steunen en onvoorwaardelijk lief zal hebben. Zijn dochters zien bovendien in Wendy de ideale stiefmama en in haar jongste zoontje het gedroomde speelkameraadje. De verliefde papa en Wendy hebben elkaar nog nooit in levenden lijve ontmoet. Hiep hoi.
posted by Cherry Blossom Girl @ 12:55 a.m.   3 comments

dinsdag, september 05, 2006
Slik Spuw Stilte

Het lege witte blad staart uitdagend naar mijn donkerbruine ogen. Niet voor lang, de cursor die de leegte doorbreekt is in continue beweging. Ik knipoog naar mijn tevoorschijn schietende letters en voed de verhalenhonger.

Ik weet niet waar ze vandaan komen, mijn woorden. Maar ze komen. Ze komen haast genietend klaar. Ontstaan ze in mijn tenen om in rechte lijn naar mijn lies te lopen, vervolgens een kleine bocht te maken naar het hart waar ze warmer worden, om gekookt te worden in mijn mond? Of borrelen ze al maandenlang in mijn maag, laat ik ze later verteren en spuw ik ze op de een of andere manier toch nog uit?

Het voelt niet meer aan als spuwen, ik kots ze gewoon uit. Zuur of zoet, bitter of pikant, ze schieten genotzuchtig door mijn slokdarm en ik proest ze hoestend uit. Restanten geelgroen speeksel krijgen niet de kans op te drogen voordat een nieuwe slijmvlaag langs mijn lippen glijdt. Het stopt niet, ik word in een roes high van mijn eigen vreet- en kotsbui aan woorden. Ik verslik me in mijn lievelingshappen taal. Het is een zoetzalige overdaad...

Het moment zal komen waarop ik hulpeloos voor de gootsteen sta en tevergeefs spuw. Het zal nat kleurloos en nietszeggend zijn. Komt er een moment waarop alle woorden ingeslikt en verteerd zullen zijn? Verslikt in eigen overvloed? Alles gestopt, verstopt in de dikke darm, want overdaad schaadt?

posted by Cherry Blossom Girl @ 9:58 p.m.   3 comments

zondag, september 03, 2006
Op afstand met kousenvoeten dichterbij
"Het is weer ochtend, het is weer dag (zucht). Nu wens ik een terugkeer van de nacht omdat ik niet meer wil nadenken. Maar als het nacht is, dan wil ik dat het dag is. Kan je dat geloven, Kevin? Ik wil niet leven in dit duister. Ik wil uit die problemen geraken die er nu zijn, weet je wel. Kev, luister je?"

Dit waren de eerste zinnen die Lies tegen Kevin zei, nadat de wekker een nieuwe dag aangekondigd had. De avond voordien had ze net een pint te veel naar achteren gekapt (om alles te vergeten?) zodat ze niet meer in staat was geweest naar huis te rijden. Ze strompelde zat, uitgeput als een zombie naar het bed van haar lief, Kevin, die haar uit haar plakkerige kleren had moeten helpen.

"Ja Lies, ik luister. Ik ben wakker."
"Waarom zeg je dan niets? Waarom geef je mij geen advies? Help je mij dan nooit, of hoe zit het? Moet ik bij papa gaan wonen, of ga ik toch naar mama? Ze maken me beiden het leven zuur. Mama zit op m'n vel, papa moet ik zelf verzorgen. Ik denk al maanden na over het feit bij wie ik moet gaan wonen, maar jij negeert deze kwestie al langer dan ze bestaat. Kevin, zeg iets!"

Ze dwaalt van week tot week ongeduldig tussen haar mama en papa. Van bezorgdheid bij de ene valt ze in 'zorgen voor' bij de andere. Steeds is ze 'op vakantie bij iemand', altijd is er een huis, nooit is er een thuis. Ze vloekt in haar slaap tegen haar vechtende ouders en grommelen tegen Kevin is niets meer of minder dan een gewoonte geworden.

"Lies, word wakker."
"Kevin, hallo, ik ben wakker."
"Nee Lies, je slaapt. Zie je dat dan niet? Wrijf die korrels uit je ogen, trek ze open. Neem afstand, want je zit met je neus op het probleem, je drukt ze er zelfs tegen. Hoe harder je duwt, des te sterker wordt de druk op jou als persoon, liefje."
"Bullshit Kevin, jij eikel. Je snapt gewoon niet wat ik doormaak. Snap je niet dat ik op het punt sta een ouder te verliezen? Vat je dat niet, jongen? Bij eentje voorgoed op vakantie gaan, betekent het vaarwel van een ander huis. Onderschat dat niet, je snapt het niet. (herhaling zucht)"

Hij kijkt even naar het plafond, draait zich nog een keertje om in het warme nest. Lies vliegt naar de badkamer om een minuut later het glas tegen de grond te smijten waarin haar tandenborstel vredig op haar stond te wachten. Vriendlief perst de ogen samen en trekt het kussen over zijn hoofd. Lies maakt extra kabaal, trekt de wc door en haar kousen aan. Maar, op kousenvoeten keert ze terug...


"Kevin, wat bedoel je daarmee, met dat afstand nemen?" zegt ze nieuwsgierig, met licht wantrouwen, maar vooral schattig.
"Misschien fixeer je jezelf te zeer op de situatie. Kijk eens rond, misschien zijn er andere opties. Misschien is het tijd om zelf eens je leven in te richten in plaats van je vast te pinnen op je ouders" zegt hij als de nuchterheid zelve.

Lies denkt, Lies droomt, Lies lacht. Ze draait rondjes met haar grote teen over de mat en frunnikt aan losgekomen draadjes van haar hartjespyjama. Ze schrijft haar naam vluchtig in het vloerkleed voordat ze verlegen maar tegelijk standvastig naar Kevin kijkt.

"Gaan we samenwonen, Kev?"
"Ik dacht dat je het nooit zou vragen"
"Goedemorgen, schat"
"Ik zie je graag"
posted by Cherry Blossom Girl @ 10:26 p.m.   6 comments

vrijdag, september 01, 2006
Vriendschap in de koelkast / koekenkast
Bestaat zoiets: vriendschap in de koelkast (misschien is ze zonder besef al gestorven in de diepvriezer, maar ik wil het kippenvel op mijn armen nog niet zien)? Eens koud, altijd doods, of kan je terug opwarmen op een hapklaar moment? Een jaar geleden liet zij me in alle zomerse warmte achter, nu lijkt ze winters ver weg. In de stille schaduw hoop ik dat het ooit terug lente wordt tussen haar en mij. Maar de koelkast lekt kil en mijn oven verwarm ik (tevergeefs) voor, voor haar...

Vriendschap in de koelkast.
Het is kamerwarm in de koekenkast.

Oma heeft er eentje: een koekenkast. Ik heb er ook eentje, onze overbuur heeft er geentje. De koekenkast bij haar thuis heeft ze opgegeven en bij ons geïnstalleerd. Kruimels van warmte en vriendschap laat zij slingeren op onze tafel, wanneer ze ons verlaat na haast dagelijkse bezoekjes. Ze strooit korrels over de straat, ze vindt de weg naar ons steeds terug. Haar koekenkast bij ons staat gelukkig ver van een diepvriezer, ver van een microgolf. Ze hangt stabiel op kamertemperatuur. Stevigere harmonie bestaat niet.
posted by Cherry Blossom Girl @ 10:22 p.m.   4 comments

© 2006 Cherry Blossom Girl | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.

 
 

Web This Blog
Eef, zonder meer
Name: Cherry Blossom Girl
Home: Limburg, Belgium
About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...

See my complete profile

www.flickr.com
This is a Flickr badge showing photos in a set called Voor blog. Make your own badge here.


Verleden tot heden
Blogburen
Beestenboel