Liefde is geven en niets in ruil vragen en liefhebben is meer 'lief' dan 'hebben' las ik onlangs. Vriendschap is het evenzeer.
Aan de andere kant van de ramen was het koud, warmhartig was de sfeer die zweefde tussen A haar blik en die van mij. Ze had het niet verwacht waarschijnlijk, dat gesprek waar grenzen wegvielen en begrip centraal stond. Stille steun en een vaste vertrouwensband ontstonden toen we bij elkaar dat hoopvol lachje op het gezicht toverden. Ze vond het zo lief, maar ik gaf wat ze verdient. Ik koester ons moment, ik denk aan haar en zij aan mij.
"Liefde krijg je als je liefde geeft". Nog zo'n citaat dat ik las in hetzelfde boek. En weer geldt hetzelfde voor vriendschap.
Hij ziet dat ene moeilijke gevecht dat ik dagelijks voer, waarvan ik vind dat het vechten op zich de meest logische zaak van de wereld is. Hij zegt dat hij weet dat ik het kan, "dat een proficiat zo gewoontjes klinkt", en dat hij zo trots is dat ik volhoud... Bedankt, jij lieve vriend, die me stille steun verleent. Ik koester onze momenten, ik denk aan hem en hij aan mij.
"Allemaal naar rechts", riep een leraar naar zijn leerlingen toen ik deze morgen op het all-in-one fiets-voetpad naar school fietste en langs deze jonge bende door moest geraken. De bel op mijn tweewieler is er vorig jaar afgevallen... waardoor weet ik al niet meer. Het is dus elke morgen weer een belevenis om heelhuids langs alle studenten te passeren. "Kunt ge niet bellen?", vragen ze mij steevast nadat ik vriendelijk probeerde te vragen om "alsjeblieft even opzij te gaan". Deze morgen werd mijn gebrek aan belgerinkel opgevuld door een ietwat minder aangename toon. Toen ik die met boekentassen sleurende bende zo goed als voorbij was, wenste de laatste jongen in de rij mij een 'goedemorgen' door twee keer achter elkaar luidkeels te boeren. Jawel, te boeren. Ik moest de vraag "Ben je misschien ook een echte boer?" vlug inslikken voordat we in een onnodige scène zouden belanden, zo vroeg op die mooie morgen nog wel...
Het boeren die dag was nog niet ten einde. Pittig detail tussendoor: ik kan niet boeren!! Niet spontaan, niet opgewekt. Raar? De meeste mensen vinden dit raar, omdat ik echt nooit een enkele keer geboerd heb. Toch kwam ik vorig jaar te weten dat ik nog zo raar niet ben. T. vergezelt me in het niet-boeren. Maar, ik zei dus dat het boeren die dag nog niet ten einde was. Deze middag genoot M. van zijn middagmaal dat bestond uit sla, iets vleesachtig en Belgische, schoolse, goudgele frietjes. Eerst at hij de sla, dan het vlees en dan de frietjes. "Het lekkerste voor het laatste he", zei hij al lachend tegen mij. Enkele minuten later volgde er een boer van formaat en wreef hij kostelijk over zijn buikje! "Het was er uit voordat ik het wist", zei hij weer al lachend... en ik lachte mee.
Door deze twee verschillende 'boer-ervaringen' borrelde de gedachte in me op dat spontaniteit goede en slechte kanten heeft. De eerste boer (niet als persoon, wel het geluid weliswaar...) van de dag weerspiegelde de negatieve kant van spontaniteit, de tweede boer van de dag deed me vrolijk lachen. De smaak van spontanitiet hangt dus af van de omstandigheid en de situatie, realiseerde ik me toen ik deze avond terug in de koele fietsenstalling stond. Daar kleefde het vocht tegen de ramen... en genoot ik stilletjes van het moment toen ik mijn naam schreef op die duizenden minuscule regendruppeltjes.
Het besef groeit dat ik soms zielsveel hou van spontaniteit. Geen woorden zijn ervaren genoeg om te beschrijven hoe mooi dat toevallige diepe oogcontact tussen jou en mij een spontane lach op ons gezicht toverde. Mijn lach "was er uit voordat ik het wist".
Het einde van een leven zonder blog. Het begin van een leven met blog.
Maar nog zoveel meer.
Waar begint het leven? Vanaf het moment dat twee personen één worden? Of vanaf het moment dat men het levenslicht ziet? En wanneer eindigt het leven? Bij de dood, of nooit... Of wanneer onze taken op deze wereld volbracht zijn en we geleerd hebben wat we moesten leren? Voor mij zal het leven niet eindigen als mijn lichaam deze keer koud zal worden. Ik voel op dit moment dat ik nog ontzettend veel lessen te leren heb, nog ontelbare taken te vervullen heb. Het leven eindigt voor mij als ik één met de wereld zal worden en evenwicht en harmonie gevonden heb. We zijn er dus nog een tijdje, als mijn geloof geen absurde droom is.
Het einde van een relatie was (is) voor mij haast in zicht vandaag, terwijl deze zo'n zeven maanden geleden begon. Het doet ontzettend veel pijn, zo'n einde. Zeker als je voelt dat je de andere persoon nog graag ziet, maar noodgedwongen elkaar vaarwel moet zeggen, omdat 'het niet meer gaat'. Ik kwakkel nu tussen een einde en een begin in: ik kwakkel tussen het einde van een relatie en het begin van een leven als vrije vogel, een 20-jarige ik die weer single zou zijn. Bedenktijd heb ik dus nodig om tot een beslissing te komen, en gelukkig krijg ik deze. Wat ligt er tussen een einde en een begin? Het leven, alweer een levensles?
Ook al gaan E en ik uiteen, dat einde betekent geen einde van mijn leven. Ook al lijkt het leven als vrije vogel angstaanjagend alleen, het is een nieuw begin. Het is een feit: elk einde bezit een begin. Op elke nacht volgt er een dag.
Name: Cherry Blossom Girl Home: Limburg, Belgium About Me: Altijd onderweg op het pad dat het leven is. Dromend en klaarwakker, eenvoudig en gecompliceerd, grommelend en genietend dans ik door de dagen...
